Remember our united beginning

Hoe verhouden we ons tot de beenderen van degenen die zijn overleden, tot de wreedheden door hele naties van het Afrikaanse continent ondergaan. Naties die over de wereld zijn verspreid zonder een keuze te hebben gehad? Een herinnering voor iedereen, zowel voor de nakomelingen van de slaafgemaakten als de slavenhandelaar, de kolonisator en de gekoloniseerde. Ik heb het zwarte lichaam door de tijd heen ondervraagd en visueel opgegraven. Hoe het in het verleden werd gekoloniseerd, tot aan de kolonisatie ervan tot nu toe.

Ik dacht er lang over na hoe de mensen, die ik in augustus in Den Haag sprak op een bijeenkomst, zich als inwoner maar ook als nazaat graag terug wilden zien in het werk. Een woord dat meerdere keren op verschillende manieren naar boven kwam, was het woord symbool. Het idee om symbolen te verbinden met de kracht van ons gezamenlijk erfgoed. Bij mij ontstond het idee van een symbool dat kracht en eenheid overbrengt en tegelijkertijd tot de verschillende naties en mensen in heel Afrika tot het hart spreekt. Iets dat herinnert aan het verleden, niet blijft hangen bij de pijn, ons collectieve geheugen verenigt en de complexe aard van ons wezen en geschiedenis met een laag van empathie bloot legt. Dit is waar het idee van houten staven zijn oorsprong vond en vorm begon te krijgen. Houten staven hebben een lange geschiedenis in alle delen van het Afrikaanse continent. Sinds het begin der tijden worden ze voor verschillende doeleinden gebruikt en vertegenwoordigen ze in verschillende Afrikaanse landen, specifieke momenten in iemands leven.

Houten staven zijn gebruikt voor een overvloed aan activiteiten, namelijk: bescherming, fysiek en spiritueel tegen een vijand. Rituele en overgang van leeftijd ceremonies. Bij meerderjarigheid krijgen mannen een houten staf voor training in stokken gevechten, vrouwen bij ceremonies rond zuiverheid en huwelijk en ouderen ontvangen staven als bewaker van het huis of als een symbool van autoriteit. Staven worden ook gebruikt als draagstructuur voor lichamen en voor woningen. Voor het verzamelen van voedsel en jagen gebruikten mensen staven om te graven of om plekken te markeren. De houten staf kan worden gezien als een vervanger voor een lichaam of als symbool van status.

Als tegenstelling begon ik de houten staf ook te zien als velden, velden waar mensen vandaan vluchtten, maar ook als velden waar mensen hun eigen gewassen verbouwden in hun geboorteland, landen vanwaar ze ook gedwongen werden vandaan te vluchten. De staven werden een symbool voor gedwongen arbeid en de reden waarom slavernij plaatsvond. Ik begon ze ook te zien als suikerrietvelden en plantages. Ook kunnen het landen representeren waar men ooit eigen land beploegde en vrij rondliep.

Het beeldhouwwerk dat ik voorstel bestaat uit 2208 cirkelvormige lange structuren van Zwarte Speksteen, met 7 cm tot 14 cm doorsnedes. Op deze staven zijn contrasterende symbolen gegraveerd uit heel Afrika, namelijk Adinkra, isiBheqe, Ndebele en Ditema. De woorden die zullen worden gegraveerd op een aantal staven zijn uitspraken van Curaçao en Suriname.

De staven staan als een veld langs het rooster dat veilig en milieuvriendelijk in gebruik is. Het rooster dat door het land is gekozen, maakt een organische doorgang mogelijk, die betrekking heeft op The Middle Passage (reis van Afrika naar de West Indien), de reis van onze voorouders die met geweld uit hun huizen naar vreemde landen werden gehaald. De figuren zijn gemaakt van de staven en vertegenwoordigen verschillende zwarte lichamen in de vorm van staven op de manier dat de lichamen uit de staven tevoorschijn komen, waarbij de uiteindelijke figuur een solide sculptuur is van een kind dat rent met een boot in de hand, bewegend tussen verleden, heden en toekomst.

Het bouwwerk zal worden ondersteund door een sokkel, wat betekent dat het graven van een diepe fundering niet helemaal nodig is. Speksteen is metamorf gesteente, wat in theorie betekent dat het onverwoestbaar is als het op de juiste manier wordt verwarmd voordat de werkzaamheden worden voltooid. Dit betekent dat het bestand is tegen veroudering en alleen met grote inspanning kan worden vernield. Individuele armaturen ondersteunen de staven en de lichamen.

Buhlebezwe Siwani is opgegroeid in Johannesburg, en vanwege de nomadische aard van haar opvoeding heeft ze ook in de Oost-Kaap en KwaZulu Natal gewoond. Siwani werkt voornamelijk met performance en installaties, waarbij ze fotografische beelden en video's van sommige performances opneemt. Ze gebruikt de video's en beelden als vervanging voor haar lichaam, dat fysiek afwezig is in de ruimte. Siwani voltooide haar BAFA (Hons) aan de Wits School of Arts in Johannesburg in 2011 en haar MFA aan de Michealis School of Fine Arts in 2015. Ze heeft geëxposeerd in de Michaelis Galleries in Kaapstad, een locatiespecifieke tentoonstelling in samenwerking met APEX Art, New York City, in 13th Avenue, Alexandra township, Commune 1, en Stevenson in Kaapstad.

Ze woont en werkt afwisselend in Amsterdam en Kaapstad. Voor meer informatie over haar werk zie: https://www.buhlebezwesiwani.com/.